Vivaldi I

Zo is Doorbraak een opiniesite met een Vlaams-nationaal perspectief. En hoewel Pieter Bauwens het communautaire (dat wat gaat over Vlaamse of Waalse bevoegdheden) niet aanhaalt, is hij zeer sceptisch over de nieuwe ploeg. Hij gelooft er duidelijk niet in. Het is een veel te grote regering die veel geld kost, met grootse, maar vage plannen die eveneens veel geld zullen kosten. ‘Toon ons het geld,’ vraagt hij. Pieter zou daarmee kunnen verwijzen naar een debat in aanloop van de verkiezingen van 2014 tussen Bart De Wever (N-VA) en Paul Magnette (PS), waarbij De Wever de plannen van Magnette financieel onhaalbaar achtte en hem toeriep: ‘Show me the money.’ Dat zou erop kunnen wijzen dat Pieter teleurgesteld is dat de N-VA niet in de regering zit, terwijl Paul Magnette er wel de basis voor heeft gelegd. Wat het stuk dan weer wel communautair, en in lijn met haar perspectief zou maken.

DeWereldMorgen, dat zichzelf in links, progressieve hoek plaatst, is even goed kritisch, maar heeft een eerder afwachtende houding. Behoedzaam afwachtend. Christophe Callewaert is al blij dat het niet opnieuw een ‘horrorregering’ is, zoals de voorzitter van het ACV Marc Leemans de voorgaande regering noemde, waarbij elke beslissing onthaald werd op protest. De sociale maatregelen in het regeerakkoord kan Christophe appreciëren (zij het ook behoedzaam), hij wijt ze vooral aan de uitzonderlijke tijden waarin we leven, en vraagt zich af of ze fundamenteel zullen zijn. Verder merkt hij ook het verschil in toon van deze regering, maar dat volstaat voor hem niet om de veelvuldige crisissen waar onze planeet mee worstelt op te lossen.
Waar Doorbraak focust op het geld (en hoeveel macht de verschillende partijen naar zich toe getrokken hebben), richt DeWereldMorgen zich op de sociale kant van het regeerakkoord. 

Ook columns zijn (af en toe) journalistiek. De column van Apache belicht verschillende aspecten van de nieuwe regering. Het ziet, net zoals DeWereldMorgen (maar in tegenstelling tot Doorbraak), dat deze regering op bepaalde domeinen het werk van de vorige gewoon voortzet. Maar daar waar DWM het verschil in toon beschouwt als eerder window dressing, vindt Thomas Falk die andere toonaard en de aanwezigheid van vrouwen, mensen met een migratieachtergrond, en een transgender, een duidelijke stijlbreuk. 
Falk heeft ook kritiek op de media. Als de vorige regering, of de politiek in het algemeen, grof en vuilgebekt was, speelden de media daar een grote rol in door ongemeen veel aandacht te schenken aan het bakkeleien en ruziemaken van politici. Bovendien, zo vindt Falke, verwarren enkele journalisten het verspreiden van cynisme en pessimisme met een kritische en analytische houding. Door bv. van het feit dat Kristof Calvo van Groen uiteindelijk geen minister is geworden een Grieks drama te maken, tonen media dat ze relletjes en crisisjes nodig hebben om verhalen te kunnen verzinnen. 
Schrijven over de achtergrond van nieuwsfeiten, ze analyseren en in context plaatsen, maar ook het uiten van mediakritiek, past binnen de journalistieke keuzes van Apache.